Hoe ga je om met rouw? Elizabeth deelt haar verhaal…

Zomaar ineens uit het niets, zonder ook maar een waarschuwing ben ik mijn moeder vorig jaar verloren. 18 december 2021. Ik heb haar die bewuste avond samen met mijn man gevonden, terwijl mijn broer nog onderweg was.Rustig slapend onder een deken op de bank met haar telefoon naast haar op een tafeltje en haar koffiemok, glas en karaf water, staand op de grote salontafel, is ze niet meer wakker geworden. Twee dagen ervoor hadden we app contact in de kids app dat mijn man en ik in onze bubbel zouden gaan i.v.m. een punctie voor een nieuwe ivf poging. We hadden groen licht gekregen vanuit het ziekenhuis.

Die dag dacht ik nog “zal ik haar nog ff bellen”? Ahh nee, ik moet zo weg en ik bel haar wel in de late dienst van mijn man..dat was mijn reactie op mijn gedachte, aangezien de telefoongesprekken minstens twee uur konden duren. Dat telefoontje heeft niet meer plaats kunnen vinden. Iets dat ik moeilijk vind, waarom heb ik op dat moment niet naar mijn gevoel geluisterd. Waarom was ik te gehaast. Zij was degene die het meest met ons meeleefde. Ondanks dat ik haar niet alles durfde te vertellen. Ik wilde niet laten zien hoeveel pijn en onzekerheid ik had. Ik wilde sterk zijn, maar diep van binnen weet ik dat zij precies wist hoe ik mij voelde.

Hoe verwerk je het verlies van iemand die je zo dierbaar is, die je eigenlijk voor lief neemt? Iemand die onvoorwaardelijk van je houdt, ongeacht wat je doet of juist niet doet. Iemand die al je hoogtepunten kent, maar ook je diepste dalen.
Iemand die als je haar nodig hebt er voor je is, hoe jong of oud je ook bent. Op die vraag “hoe verwerk je het verlies van een dierbare” is geen standaard antwoord. Het zou alles vele malen makkelijker maken als je het antwoord in je mandje kon stoppen in de supermarkt en bij de kassa kon afrekenen.

Ik kan alle boeken lezen die over rouwverwerking gaan, maar toch moet ik hier mijn eigen weg in vinden.Mijn eigen weg. Drie woorden die apart van elkaar licht en luchtig zijn, maar samen in één zin kracht uitstralen. Dat is wat ik doe…ik vind mijn eigen weg. Er zijn goede dagen, maar ook slechte dagen. De goede dagen omarm ik, als een warme deken en ik geniet ervan. De slechte dagen accepteer ik, ze mogen er zijn. Ja het doet pijn, heel veel pijn, maar ook hier probeer ik een boodschap uit te halen. De reden dat ik deze pijn heb is, omdat ik zoveel van mijn moeder houd. De tranen, boosheid, frustratie, het mag er zijn, want ik weet hierna ben ik weer rustiger. Dan kan ik weer de mooie momenten en de fijne herinneringen voor mij zien.

Ik weet en voel dat ze dichtbij is. Fysiek is ze heengegaan, maar haar spirit blijft voor altijd om mij heen. Ze helpt mij via een andere weg, dit heb ik al meerdere malen mogen ervaren.

Er is nog een lange weg te gaan waarin ik mezelf tegen zal komen, een stap terug doe in de verwerking en daarna weer twee vooruit. Ik zal er heel open in zijn naar mezelf en naar de mensen in mijn directe omgeving. En dan hopelijk over een tijdje, kan ik het een plek geven.

Lieve mama, ik ben zo trots dat ik jouw dochter ben.

Liefs en voor nu welterusten

Elizabeth